Wijn
Blijf op de hoogte en volg Paulien
28 Augustus 2014 | Chili, Molina
....... Carmenere, Syrah, Sauvignon Blanc, Chardonnay, Riesling, Gewustramine, Pinot Gris, Pinot Noir, Malbec ..... het is hier allemaal! # Chile.
Ik drink een glas wijn. En overdenk hoe ik hier – in de tuin van het landhuis Almendrico (boerderijvernoeming naar de amandelbomen die er staan) in Chile – terecht ben gekomen. In Peru ontmoet ik Valentina, Carla en Anibal, drie Chilenen die voor hun werk op reis zijn. We verblijven in hetzelfde hostel en praten over hun reis, mijn reis en de Chileense wijn. Gekscherend vraag ik of ze niet iemand kennen die een wijnboerderij -makerij heeft waar ik een tijdje zou kunnen werken. Valentina (haar vader) heeft! We wisselen gegevens uit en na een aantal weken schrijf ik haar of de uitnodiging nog steeds staat. 'Ja', is het antwoord, maar ze beschrijft ook hoe het werk in werkelijkheid zal zijn, om een desillusie te voorkomen. Mijn overgeromantiseerde droom – in een witte jurk en een strohoed op druiven stampen bij ondergaande zon met een glas wijn in mijn hand – spat uiteen en maakt plaats voor een déjà vu van eerdere baantjes bij boeren op het platteland. Dat moet ik toch nog steeds kunnen? Ik schrijf haar terug dat ik dat ik nog altijd wil komen. We stemmen het paasweekend erop af.
De reis van de Cañon del Colca (Peru) naar Santiago (Chile) is lang met ruim vijfenveertig uur bussen en heel veel slechte films. En de overgang van dorp naar miljoenenstad enorm groot. Van de aardbeving die anderhalve week voor mijn vertrek met 8.2 op de Schaal van Richter in het noorden van Chile plaatsvond, zie ik niets van terug. Chile is ingespeeld op aardbevingen. In Santiago verblijf ik in huizen van onderweg ontmoette vrienden. Ik krijg een eigen sleutel en vind mijn weg in de stad. Ook ontmoet ik Gustavo. Een Chileense jongen die ik ken van mijn eerste reis in Guatemala. We spreken af in een tapasbar, waar hij is met vrienden. Mijn Spaans is inmiddels aanzienlijk verbeterd; Gustavo herinnert me eraan dat we in Guatemala Engels spraken, nu spreken we Spaans. Op Goede Vrijdag reis ik met Valentina, Carla en Anibal naar de druivenboerderij in San Gerardo. Daar ontmoeten we de familie van Valentina.
San Gerardo is een gehucht in de wijnregio van Chile. Het ligt ongeveer een half uur van Molina – richting de Cordillera de los Andes – vandaan. De aankomst bij Almendrico is ongelooflijk met een oprijlaan van een kilometer langs druivenbomen naar een groot landhuis op een heuvel. Het is bijna zoals in een film, met paarden en cowboys. Naast het landhuis staan twee, aanzienlijk kleinere, huizen. In één van de huizen woont de bedrijfsleider en zijn gezin. In het andere huis woont zijn schoonzus met dochter en -moeder. Zij onderhouden het landhuis en koken voor ons. De familie werkt al jaren voor de vader van Valentina. Bijna alle huizen die ik zie, zijn gemaakt van hout. Ik vind het mooi. Later hoor ik dat het vooral veiliger is in verband met aardbevingen die zich regelmatig voordoen. In 2010 was het gebied getroffen door een aardbeving met 8.8 op de Schaal van Richter. De aardbeving richt veel schade aan en er gaan honderdduizenden liter wijn verloren. In de dagen die volgen rijden we paard (er staan er negen in de wei), eten we uitgebreid en drinken we wijn – natuurlijk gebrouwen van eigen druiven. Na het paasweekend vertrekt iedereen terug naar Santiago. Er worden grapjes gemaakt over mijn aanstaande werk. Het is kennelijk ongewoon wat ik ga doen. Druiven knippen is lichamelijk zwaar en daarnaast is het één van de slechtst betaalde baantjes, ze denken dat ik het geen dag vol zal houden. Ik bedank ze voor de gelukwensen en zeg dat ik goed op het huis zal passen.
Vol goede moed begin ik aan mijn eerste werkdag. Het is vroeg opstaan (06.00 ! uur de wekker) en ik voel aan mijn lichaam het fysieke werk maar ik prijs mezelf iedere (pluk)dag gelukkig als ik om me heen kijk en besef dat het Chileense druiven zijn die ik pluk. Als ik de heuvels en de door de herfst gekleurde bladeren aan de bomen zie en de zon voel schijnen. In een kleine week oogsten we de laatste witte druiven. De rode moeten nog een weekje rijpen. Voor een weekje 'vakantie' ga ik terug naar Santiago. Valentina, Carla en Anibal houden een presentative over hun onderzoek en resultaten en we dansen de Chileense cumbia tot de zon opgaat.
De rode druiven oogsten gaat een stuk sneller en gemakkelijker. De trossen zijn groter en de kratten/kuubskisten raken sneller vol, wat betekent geld verdienen. We worden namelijk per krat/kuubskist uitbetaald. We oogsten ruim een week lang en sluiten de oogst af met een barbeque, waarvan er nog vele volgen. Iedere speciale gelegenheid en feestdag wordt namelijk gevierd met een barbeque. Via de bedrijfsleider van Almendrico kom ik bij RR Bulk Wine, een wijnmakerij -fabriek, met een wijnomzet tussen de zestig – vijfenzestig miljoen liter per jaar. In de dagen daarna kijk, ruik en proef ik wijn. Ze nemen me mee in het complete proces van wijn maken; van druif naar sap naar wijn. Met suikers en bacterien. Met de collega's van het labaratorium onderzoek ik de kwaliteit van de wijn, met de enologen proef ik de wijn en met de collega's verantwoordelijk voor het exporteren van de wijn maken we een lading klaar.
Ik ga terug naar Santiago waar ik een week bij Gustavo kan verblijven. We gaan naar een concert en bezoeken zijn moeder die in de Cajon del Maipo woont. We nemen afscheid en zeggen dat we elkaar in San Pedro de Atacama in het noorden van Chile zien.
Salud & Liefs!
Ik drink een glas wijn. En overdenk hoe ik hier – in de tuin van het landhuis Almendrico (boerderijvernoeming naar de amandelbomen die er staan) in Chile – terecht ben gekomen. In Peru ontmoet ik Valentina, Carla en Anibal, drie Chilenen die voor hun werk op reis zijn. We verblijven in hetzelfde hostel en praten over hun reis, mijn reis en de Chileense wijn. Gekscherend vraag ik of ze niet iemand kennen die een wijnboerderij -makerij heeft waar ik een tijdje zou kunnen werken. Valentina (haar vader) heeft! We wisselen gegevens uit en na een aantal weken schrijf ik haar of de uitnodiging nog steeds staat. 'Ja', is het antwoord, maar ze beschrijft ook hoe het werk in werkelijkheid zal zijn, om een desillusie te voorkomen. Mijn overgeromantiseerde droom – in een witte jurk en een strohoed op druiven stampen bij ondergaande zon met een glas wijn in mijn hand – spat uiteen en maakt plaats voor een déjà vu van eerdere baantjes bij boeren op het platteland. Dat moet ik toch nog steeds kunnen? Ik schrijf haar terug dat ik dat ik nog altijd wil komen. We stemmen het paasweekend erop af.
De reis van de Cañon del Colca (Peru) naar Santiago (Chile) is lang met ruim vijfenveertig uur bussen en heel veel slechte films. En de overgang van dorp naar miljoenenstad enorm groot. Van de aardbeving die anderhalve week voor mijn vertrek met 8.2 op de Schaal van Richter in het noorden van Chile plaatsvond, zie ik niets van terug. Chile is ingespeeld op aardbevingen. In Santiago verblijf ik in huizen van onderweg ontmoette vrienden. Ik krijg een eigen sleutel en vind mijn weg in de stad. Ook ontmoet ik Gustavo. Een Chileense jongen die ik ken van mijn eerste reis in Guatemala. We spreken af in een tapasbar, waar hij is met vrienden. Mijn Spaans is inmiddels aanzienlijk verbeterd; Gustavo herinnert me eraan dat we in Guatemala Engels spraken, nu spreken we Spaans. Op Goede Vrijdag reis ik met Valentina, Carla en Anibal naar de druivenboerderij in San Gerardo. Daar ontmoeten we de familie van Valentina.
San Gerardo is een gehucht in de wijnregio van Chile. Het ligt ongeveer een half uur van Molina – richting de Cordillera de los Andes – vandaan. De aankomst bij Almendrico is ongelooflijk met een oprijlaan van een kilometer langs druivenbomen naar een groot landhuis op een heuvel. Het is bijna zoals in een film, met paarden en cowboys. Naast het landhuis staan twee, aanzienlijk kleinere, huizen. In één van de huizen woont de bedrijfsleider en zijn gezin. In het andere huis woont zijn schoonzus met dochter en -moeder. Zij onderhouden het landhuis en koken voor ons. De familie werkt al jaren voor de vader van Valentina. Bijna alle huizen die ik zie, zijn gemaakt van hout. Ik vind het mooi. Later hoor ik dat het vooral veiliger is in verband met aardbevingen die zich regelmatig voordoen. In 2010 was het gebied getroffen door een aardbeving met 8.8 op de Schaal van Richter. De aardbeving richt veel schade aan en er gaan honderdduizenden liter wijn verloren. In de dagen die volgen rijden we paard (er staan er negen in de wei), eten we uitgebreid en drinken we wijn – natuurlijk gebrouwen van eigen druiven. Na het paasweekend vertrekt iedereen terug naar Santiago. Er worden grapjes gemaakt over mijn aanstaande werk. Het is kennelijk ongewoon wat ik ga doen. Druiven knippen is lichamelijk zwaar en daarnaast is het één van de slechtst betaalde baantjes, ze denken dat ik het geen dag vol zal houden. Ik bedank ze voor de gelukwensen en zeg dat ik goed op het huis zal passen.
Vol goede moed begin ik aan mijn eerste werkdag. Het is vroeg opstaan (06.00 ! uur de wekker) en ik voel aan mijn lichaam het fysieke werk maar ik prijs mezelf iedere (pluk)dag gelukkig als ik om me heen kijk en besef dat het Chileense druiven zijn die ik pluk. Als ik de heuvels en de door de herfst gekleurde bladeren aan de bomen zie en de zon voel schijnen. In een kleine week oogsten we de laatste witte druiven. De rode moeten nog een weekje rijpen. Voor een weekje 'vakantie' ga ik terug naar Santiago. Valentina, Carla en Anibal houden een presentative over hun onderzoek en resultaten en we dansen de Chileense cumbia tot de zon opgaat.
De rode druiven oogsten gaat een stuk sneller en gemakkelijker. De trossen zijn groter en de kratten/kuubskisten raken sneller vol, wat betekent geld verdienen. We worden namelijk per krat/kuubskist uitbetaald. We oogsten ruim een week lang en sluiten de oogst af met een barbeque, waarvan er nog vele volgen. Iedere speciale gelegenheid en feestdag wordt namelijk gevierd met een barbeque. Via de bedrijfsleider van Almendrico kom ik bij RR Bulk Wine, een wijnmakerij -fabriek, met een wijnomzet tussen de zestig – vijfenzestig miljoen liter per jaar. In de dagen daarna kijk, ruik en proef ik wijn. Ze nemen me mee in het complete proces van wijn maken; van druif naar sap naar wijn. Met suikers en bacterien. Met de collega's van het labaratorium onderzoek ik de kwaliteit van de wijn, met de enologen proef ik de wijn en met de collega's verantwoordelijk voor het exporteren van de wijn maken we een lading klaar.
Ik ga terug naar Santiago waar ik een week bij Gustavo kan verblijven. We gaan naar een concert en bezoeken zijn moeder die in de Cajon del Maipo woont. We nemen afscheid en zeggen dat we elkaar in San Pedro de Atacama in het noorden van Chile zien.
Salud & Liefs!
-
28 Augustus 2014 - 23:30
Jantiene:
Moooooi geschreven! X -
29 Augustus 2014 - 08:37
Anke:
Hallo Paulien,
leuk om weer wat over jou avonturen te lezen.
Nog heel veel plezier groeten van ons
-
29 Augustus 2014 - 09:20
Riet:
Wat een verhaal! net een boek heb het met plezier gelezen.
Ik wens je nog een heel mooie tijd daar aan de andere kant van de wereld!
m.h.g. Riet -
29 Augustus 2014 - 09:34
Nanda:
Heel Paulien,
Wederom een kleurrijk verhaal. Ik wandelde gisteravond met Guus langs je oude huisje-wees het hem aan. Waarop hij vroeg "hoe gaat het met haar, hoor je nog weleens wat" Zie daar.... je bericht. Alle goeds ook voor de komende tijd. -
29 Augustus 2014 - 12:14
Tineke:
Mooi geschreven, leuk om wat van je te horen!
-
29 Augustus 2014 - 12:21
Marlies:
He Plien, mooi verhaal!!!! Werd ook weer hoog tijd haha.
Geniet! Kus -
29 Augustus 2014 - 12:48
Sas:
Verfilmen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! -
29 Augustus 2014 - 13:18
Marco Dolieslager:
Verfilmen ja! Maar dan wil ik alvast een optie op de rol van wijnboer! Mooi verhaal en prettig om te horen dat het goed gaat. Ik wens je nog veel mooie verhalen toe :-) -
31 Augustus 2014 - 12:53
Ruub En Suus:
Super,erg leuk om te lezen Paulien, geniet er lekker van!! De enige verplichting die je elke dag weer hebt is wakker worden en genieten. Wij mogen morgen weer werken :D ! Dikke kus ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
